Nooit te laat voor zelfontwikkeling

Ik volg op dit moment de televisieserie ‘Nooit meer alleen’, waarin vijf eenzame mensen gedurende een jaar vrijwillig worden gecoacht. Bewonderenswaardige en dappere mensen van verschillende leeftijden – van begin 50 tot 82 jaar – zij hebben allemaal veel meegemaakt, zo ook werden zij met verlies van dierbaren geconfronteerd. Verlies van dierbaren kan veroorzaken dat de achterblijver zich afsluit voor mensen om zich heen. Niet of nauwelijks deelneemt aan de maatschappij. Hoe langer dit duurt hoe meer tijd en moeite het mensen kost weer actief aan de maatschappij deel te nemen. Een vrouw van 82 realiseerde zich dat ze voor het eerst van haar leven bezig was met zelfontwikkeling. Deze vijf mensen worden hier nu deskundig in begeleid. Ik vraag me af, voor hoeveel van ons – wel/niet eenzaam – gaat het bovenstaande ook op, niet investeren in de eigen ontwikkeling? Ongetwijfeld ingegeven door alle drukte van gezin, werk, mantelzorg, hobby’s, vakanties? Door blijven rennen zonder jezelf af te vragen hoe voel ik me eigenlijk op dit moment. Hoe zou ik me willen voelen, waar wil ik over drie of vijf jaar staan t.a.v. werk en/of privé. Zodra die innerlijke stem van zich laat horen is het vaak laat, mogelijk heb je inmiddels vage niet herleidbare klachten. Het gaat niet goed en ook niet slecht met je. Toch knaagt er iets, je ervaart onrust en vraagt jezelf af, is dit het nou? Zelfontwikkeling is inzicht verwerven in eigen identiteit, waarden, sterke en zwakke kanten, interesses en ambities en op basis hiervan acties ondernemen om zo nodig competenties verder te ontwikkelen. Zie het als een persoonlijke APK voor je eigen welbevinden, dit zou je jezelf terugkerend moeten gunnen, toch?!